ای دل ! شــدی سـنــگ صــبوری بـــرای همـــــــــــه . . .

همیــشــه شــریـک دردهـــایــشــان بــودی و هـمنشــین دل خـــرابـشان . . .

همـیشـــه لــحـظــه هـــای تنــهایــیشــان بــا تــــو تقــســیم مـی شــــد

و بغــض هـــای گلــوگــیرشــان بــا گــریــه بــر شــانــه هـــای تـــــو جــــــاری می شـــد . . .

ولی کـــــــــــــــاش می دانستند درد تو کمتر نیست، حال تو بهتر نیست..

کـــــــــــاش می تــوانــستی فـــــریاد بــزنی کــه تنــهایــی درد دارد و چـــه ســخـت است . . .

امـــــا مــلالــی نـیســـت ! شــــــــاید، شاید قســمتــت ایــن بــود  . . .

درد کــشیده بـــاشی تـــا بــفهــمی حـــــال دلــی را کــه درد امــانــش را بــــریـــده

و بـــفهـمی نـــگفـــته هـــایــی را که پـــشت ســنگــینی یـــک بغـــض پنــهـــــــان مـــانـــده.

خــــدایــــا تـــنها مــگــــذار دلـــی را کــه هیچـــکــس دردش را نمــی فهــمد ،

 چــــــــــــرا کــه خــــود مــی دانی چـــه سخــت است ، تنهایـــــــــــی . . .